Moseik

Moseik | Quercus cerris

De Quercus Cerris wordt ook wel de Moseik en Turkse eik genoemd. Deze eik krijgt een brede kroon. De stam is gegroefd. Het blad is donkergroen leerachtig. De boom behoud zijn blad tot ver in de winter. In de herfst komen er eikels aan. De boom is ongevoelig voor meeldauw.

Een troonpretendent, de Turkse eik werd in de 18e eeuw voor het eerst in Europa geïntroduceerd en heeft nu zijn invloed op de inheemse eikenpopulaties. Hij is wat minder waardevol voor dieren die in het wild leven, maar veel sneller groeiend en een groot aantal in de knopper eiken, is de galwesp. De Turkse eik is een bladverliezende breedbladige boom die tot 30 meter hoog kan worden. Het werd in de 18e eeuw in Europa geïntroduceerd als sierboom. De bast is donkergrijs en rijpt met verschillende platen en diepe kloven. Bij oudere bomen zijn de stamscheuren vaak met oranje strepen nabij de basis. Let op: de bladlobben die diep zijn ingesneden met korte punten aan de uiteinden. Herkenbaar in de winter door: knoppen in trossen en de knopschubben die verder reiken dan de knop. Elke knop heeft meer dan drie schalen. Hoe ziet een Tukse eik eruit? Donkergroen en variabel van vorm – sommige lobben zijn uitgebreid en puntig, terwijl andere bladeren ronde, eenvoudige lobben hebben. Om aan te raken zijn ze ruw en dik, van boven glanzend maar van onder vervilt. De bloemen verschijnen tussen april en mei op bungelende katjes en worden bestoven door wind. De grote eikels rijpen 18 maanden na bestuiving. Eikels zijn heel apart – oranje aan de basis, overgaand in een groenbruine punt en met een ‘harige’ eikelbeker ‘, die eruitziet als een hoed gemaakt van mos. Niet te verwarren met: Andere eiken soorten. Hij onderscheidt zich van inheemse eiken door zijn ‘harige’ eikelbekers, die eruitzien alsof ze bedekt zijn met een dichte laag mos.

De Turkse eik als sierboom

Inheems in Zuidoost-Europa en Klein-Azië, van Frankrijk tot de Balkan en Turkije, wordt Turkse eik op grote schaal aangeplant in een groot deel van Europa en werd in de 18e eeuw opnieuw geïntroduceerd in de Britse bossen. Je zult het in parken en tuinen en langs bermen in het VK zien. Het kan zaad zetten en is zo genaturaliseerd geworden. Misschien vindt je het dicht bij de inheemse Engelse eik en wintereik. De Turkse eik is niet zo waardevol voor inheemse dieren in het wild als Engelse en wintereiken, maar de katjes vormen een bron van stuifmeel voor bijen en andere insecten, en de eikels worden gegeten door vogels en kleine zoogdieren (hoewel ze naar verluidt minder smakelijk zijn dan inheemse eiken eikels). Vogels kunnen nestelen en rusten tussen de takken.