Winterlinde

De Salix alba 'Chermesina' heeft een ronde kroon met groen smal blad. Opvallend zijn de oranjerode takken. De boom groeit vooral op vochtige tot natte plaatsen. Geschikt voor klei-, zand- en kalkrijke grond.De schietwilg groeit en bloeit er wereldwijd lustig op losDe Latijnse familienaam voor de schietwilg is Salicaceae waarbij salix de naam van het geslacht aangeeft en alba de naam van het soort is. Deze wilgenboom komt in Nederland veel voor. Vooral in parken, langs sloten en aan oevers groeit de dorstige boom goed en snel. De vochtige grond waarop ze het beste groeien, is bij voorkeur kalkhoudend, maar op een zure grond, groeien ze ook. Felle zonnestralen vormen geen probleem en temperaturen ver beneden nul, kunnen ze ook goed aan. Onder de juiste omstandigheden, kan de schietwilg een hoogte bereiken van zo’n 20 tot 25 meter.  Een wilg langs een slootje lijkt een typisch Nederlands beeld, maar is dat niet, want schietwilgen komen bijna overal in Europa voor, alleen Scandinavië slaan ze grotendeels over. In Noordwest-Afrika, Midden-Azië en in veel gebieden daaromheen komt de schietwilg ook veel voor en ook daar is de boom vaak te vinden langs het water. Kenmerken van de bloemen en bladerenApril en mei is de bloeiperiode van de schietwilg. De bloeiwijzen zijn bloemen in de vorm van zachte katjes. Deze worden zo'n vijf centimeter groot. De boom is tweehuizig dit betekent dat vrouwelijke en mannelijke bloemen niet samen op één boom groeien. Een boom is dus of mannelijk of vrouwelijk. In de lente, wanneer de boom volop bloeit, is het verschil in geslacht te zien. De mannelijk boom heeft dan als meest opvallende kenmerk gele helmknoppen. De vrouwelijke boom heeft dit niet. Vanuit het vrouwelijk vruchtbeginsel ontstaat de doosvrucht. Als deze opengaat zullen de pluizige zaden meegenomen worden door de wind. Hun kiemkracht is van korte duur. De smalle iets gekrulde bladeren zijn vijf tot tien centimeter lang en hebben een lancetvorm. De bovenkant is donkergroen en de onderkant is groen met een zilvertint. Groei van waterlot door bladverliesWanneer de schietwilg veel aan bladoppervlakte verliest, is de balans tussen kroon en wortelgestel verstoord. Dit gebeurt bij een bladverlies van meer dan 20%, bijvoorbeeld door te snoeien. De boom heeft de neiging het verlies aan bladoppervlakte zo snel mogelijk te herstellen. Het gevolg hiervan zijn snel groeiende twijgen. Dit worden waterloten genoemd. De groei van waterloten wordt (meestal) als onaantrekkelijk beschouwd. ZiektesDe schietwilg kan lastig gevallen worden door plagen. De watermerkziekte is een beruchte. De Brenneria salicis-bacterie is de veroorzaker van deze ziekte. De boom krijgt verstopte houtvaten en dat zorgt ervoor dat de delen boven de verstopping niet van genoeg voeding worden voorzien, verwelken en uiteindelijk afsterven. De grens tussen de gezonde en de zieke boomdelen is te zien aan de lokale groei van waterloten. De ziekte is besmettelijk, dus vaak zal de zieke boom helemaal verwijderd moeten worden. Door de boom ongeveer één keer per drie jaar te knotten, kan geprobeerd worden om de ziekte enigszins in toom te houden. Het knotten geneest de boom niet, maar vers groeiende scheuten zouden er minder last van kunnen hebben. Bladgal is niet zozeer een schadelijke ziekte, maar het ontsiert de boom behoorlijk. Galmijt (schietwilgwratmijt) is hier de boosdoener. Deze laat eitjes achter in de bladeren en tast het blad aan. De verkleuring kan lichtgroen tot rood zijn. Genezing is niet mogelijk, maar vaak snoeien of aangetaste takken weghalen, kan de aanwezigheid en dus de werking van galmijt soms verminderen.

De Sorbus aucuparia is de Gewone Lijsterbes, ook wel de Wilde Lijsterbes genoemd. Als de boom jong is heeft hij nog een smalle kroon, later wordt deze breder. Er komen witte bloemen in en in de herfst veel oranjerode bessen. De boom stelt weinig eisen. Vandaar dat deze boom ook veel in bossen staat. Door de vruchten trekt deze Sorbus veel vogels aan. De wilde lijsterbes: mooie bloemen, rode bessen en extra vogels in uw tuinDe gewone of wilde lijsterbes, Sorbus Aucuparia, is een relatief kleine loofboom of struik die meestal niet groter wordt dan acht tot twaalf meter. Dit maakt het de ideale boom voor de wat kleinere tuin. Maar met haar prachtige bladeren, bloemen en vruchten is de lijsterbes eigenlijk een aanwinst voor elke tuin. Kenmerken van de Sorbus AucupariaU herkent de lijsterbes eenvoudig aan de witte bloemen in het voorjaar en aan de oranje tot vuurrode bessen in de nazomer en herfst. De lijsterbes bloeit ongeveer vanaf mei tot juni. Ook de oneven geveerde bladeren herkent u eenvoudig. De smalle blaadjes groeien langs een twijgje tegenover elkaar, met een blad aan het uiteinde van het takje. De blaadjes van de lijsterbes zijn aan de bovenkant dof groen en aan de onderkant grijsgroen. De randen van de blaadjes zijn gezaagd. De stam en takken van de boom hebben een gladde, grijzige bast met subtiele horizontale lijnen. De wilde lijsterbes maakt deel uit van de rozenfamilie. De oranje of rode bessen van de lijsterbes worden veel door spreeuwen en lijsters gegeten. Op deze manier wordt de soort verspreid. Dit verklaart ook meteen de naam van de boom. Naast vogels worden ook vliegen, bijen en kevers aangetrokken door de boom. Deze beestjes komen af op de weeïge geur van de bloemen en zorgen voor de bestuiving en de bevruchting van de bloemen. De lijsterbes is erg winterhard en stelt redelijk weinig eisen aan de ondergrond en weersomstandigheden. Hierdoor is het een boom die behoorlijk eenvoudig kan overleven.